Saumpama aku
dadi bocah wadon sing ayu kaya widadari sing lagi medun saka
kayangan.
“heh, Ta. Kenapa ngelamun aja?? Aku di celuk
kancaku nganggo bahasa indonesia, jare ning kota ya sok kadang ngganggo basa
Indonesia.
“heh, ora
papa jen, lagi lungguh-lungguh wae.” Karo nonton bocah lanang pada lewat ning
ngarepan gedung basa Jawa. Ora suwe ana
bocah lanang sing lewat ning ngarepanku, walah rasane kaya ana angin sing nunut
lewat ana ing raiku nganti rasadar nganti tiba amerga kesengsem ana bocah
lanang kuwi mau.
“ya Allah,!” Aku kaget ora nyangka.
“Mas
kuwi, mas kuwi, mas kuwi jenenge sapa? “ aku nakonake mas-mas sing lewat ning
ngarepanku mau.
“kuwi mas
Andy, jurusan bahasa Indonesia, cah Pramuka. Kenapa emang?” jawabe Jeni.
“ iwh,
wajahe mirip mantanku Jen.” Aku jawabe isih ngrasa ora nyangka.
“ kowe
duwe nomere ra?” Aku pengen ngerti banget.
“ heh?
Aku sih ora duwe, tapi nyoh pamlet PTR ana nomere mas Andy” karo nguwehake Pamflet maring aku. Langsung
tak catet nomere.
Ndhek
biyen pas aku isih semester siji, aku bingung arep melu organisasi apa, amerga
ning kampus akeh banget oraganisasine. Aku kudu melu organisasi, nanging aku
emoh melu pramuka. Aku pancen ora seneng Pramuka, nanging piye meneh mergo aku
di bujuk kon daftar pramuka ya aku sidane melu, wong sing ngajak wong sing tak senengi banjur aku manut melu-melu wae.
“
Jen, melu pramuka yuh?” aku ajak-ajak kancaku.
“
Aku wis daftar kok Tah.” Jawabe jeni.
Saiki aku
wis kedaftar dadi anggota Pramuka. Bener ning kana ana mas Andy, aku seneng
banget. Ning kana uga ana sing jenenge mas Danu. Jebule Jeni naksir marang mas
Banu.
Aku karo Jeni
dadi tambah akrab merga pada-pada seneng karo bocah Pramuka. Kene ajeg crita
bareng babagan mas Andy lan mas Banu. Pada seneng banget yen pada crita babagan
mas-mas kuwi.
“Jen, mas
Andy saiki kok kayake dadi sansoyo adoh ki kenapa ya?” aku sedih
“ Mas
Banu ya iya kok Tah. Nek tak ngeti-ngeti mas Banu malah perhatiane ning kowe.”
Jawabe Jeni.
“ Ah
ngarang kowe, lha wong mas Banu iku kasare pol mbi aku. ” Jawabku ngeyel.
Wis
sesasi aku melu ning pramuka, bocah-bocah sing dadi anggota ning pramuka
gaweyane dolan ning guslat. Salah sijine ya mas Andy. Aku isih isin lan ora
wani yen ketemu mas Andy, aku dadi ngadoh karo mas Andy. Jare wong-wong rasa
kaya ngono wis wajar. Beda karo kancaku Jeni malah sing wani omong-omong karo
mas Andy, SMS-an lan guyon-guyon nganti bisa akrab banget. Nanging
yen karo aku ora tau ngomong.
“ Tah,
aku ndhek bengi SMS-an karo mas Andy.”
kandhane Jeni.
“Jen,
enak ya dadi kowe bisa cedhak karo mas Andy, bisa guyonan karo mas Andy..
hemm.. . ” jawabku kanthi ana kepinginan kaya mangkana. Nanging aku ngerti kuwi
ora bakal kelakon amerga mas Andy katon ilfeel
marang aku. Alesane aku ya ora ngerti kenapa.
Ben dina
aku karo Jeni dolan ana guslat. Ning kana ya ana mas Andy, nanging ora ana mas
Banu, amerga mas Banu arang ning guslat dadi ora tau ketemu. Ing kana Jeni lan
mas Andy guyonan katon seneng. Ning kana aku mung meneng wae mung nonton Jeni
karo mas Andy guyonan. Aku guyu-guyu dewe bayangne mbok menawa bisa guyonan
kayak Jeni lan mas Andy.
“Suwe-suwe
aku kok krasa sedih ki kenapa ya? Apa aku
jealous ?” aku ngomong ning jero batin. Ora suwe aku kepikiran ngana, si
Jeni malah lunga bareng karo mas Andy. Rasane atiku kayak godhong garing
kepidak gajah. Saben dina aku mung bisa nangis. Wiwit kuwi aku ora tau bareng
karo Jeni, merga aku ora kuwat yen ngeti Jeni karo mas Andy guyonan lan ketok
seneng banget.
Wektu
malem minggu ana acara ulang taun Pramuka. Aku, Jeni lan mas Andy ya melu acara
kuwi. Ning kana rasane atiku campur aduk. Jeni sansaya ngumbar keakrabane karo
mas Andy kaya-kaya sengaja manas-manasi atiku. Aku sing ora kuwat mung bisane
nangis lan lunga saka kana. Ora suwe mas Banu teka.
“Lho
Tah, kuwe Kok nangis ning pinggir kali ki kenapa?” pitakone mas Banu marang
aku.
“A..?
Boten menapa-menapa mas.” Jawabku rada abot, lan kaget. Amerga mas Banu ora
kasar kaya biasane.
“
Gene-gene, crita kene mbi aku.” Mas Banu nawani aku. Sidane aku crita apa wae
sing tak rasakne. Wektu iku, Jeni weruh mas Banu lagi omong-omong karo aku,
Jeni nuduh aku ngrebut mas Banu.
“Tah,
maksudmu piye? Kok kuwe cedak-cedak karo mas Banu?” nadane wong nesu.
“Aku
ora cedhak-cedhak mas Banu Jen, mas Banu mau mung nakoki pas aku lagi nangis.”
Aku kaget lan ngomong sabenere. Nanging Jeni isih ora percaya. Malah tambah
nesu karo aku. Lan ngadohi aku.
Wiwit
kuwi aku dadi sansaya bingung. Wis ora bisa cedhak karo mas Andy, tambah-tambah
malah ora bisa bareng-bareng meneh karo Jeni kancaku plek(cedhak). Tak
pikir-pikir saben dina malh gawe lara ati. Sidane aku nglalekake mas Andy lan
ora bakal cedhak-cedhak mas Banu, ben Jeni ora nesu marang aku.
“Jen,
kowe aja nesu mbi aku maneh ya, pas kadadeyan kuwi aku bener-bener ora
ngapusi.” Aku nyoba ngomong karo Jeni.
“Aku
wis ora nesu mbi kowe kok Tah, yen tak pikir-pikir aku ya luweh ajeg nglarani
atimu.” Jeni wis rumangsa duwe salah karo aku.
“Yawis
wiwit saiki ora usah mikiri cowok maneh. Mikir kuliyah wae.” Kandhane Jeni
kanthi mantep.
“
Oke. Siap.” Aku lan Jeni wis pada sapemikiran. Wiwit kadadeyan kuwi, aku lan
Jeni wis apikan maneh, malah sansaya akrab anggone kekancan.
